vandaag stond hier in het teken van Sam haar eerste verjaardag! Altijd bijzonder, altijd een mengeling van trots, heimwee, verwondering, paniek omdat het zo snel gaat, altijd een terugblik op wat is geweest en op een vooruitblik op wat we willen dat gaat komen, altijd een flashback van het borstvoedingsmoment nu naar die allereerste drinkbeurt een jaar geleden...
Zo'n dag mag natuurlijk best bijzonder zijn, al vind ik ook wel dat we niet moeten overdrijven. De grootste feestbedoeningen, hoe sjiek of geweldig dan ook, zijn toch nog niet echt aan een één jarige besteed. Allicht onthoud zij alleen de talloze keren dat we gezongen hebben vandaag en zonder twijfel gaan haar handjes de komende dagen nog een paar keer in de lucht om eenzelfde meerstemmig persoonlijk koortje te ontlokken.
Er was nog iemand die van de verjaardag genoot: de grote zus. Met haar 2,5 gepasseerd natuurlijk de kroonillustrator bij uitstek. Alleen moest ik toch een beetje een hint gaf dat Sam vooral graag geel, rood, groen,..; zag en niet enkel bruin. Door de massa's tekeningen die ze produceert (momenteel toch wel minimum vijf stuks per dag- ik geef toe dat ze in haar tekenperiode zit) te verknippen naar vlaggetjes, hebben we daar ook maar even netjes twee vliegen in één klap geslagen. Dat hebben we dan verder aangevuld met kleurrijke Tibetaanse gebedsvlaggetjes, we hebben nog een kast vol van ons trouwfeest. De kroon op haar hoofd was niet zo aan Sam besteed, maar wel natuurlijk een kaarsje... Instant lach en instant verwondering. Het was wel een kaarsje zonder taart, tja we hadden nu al een ijsje gaan eten eerder op de dag en eigenlijk is hier niemand grote taartliefhebber in huis.
Toch ook een klein momentje van bezinning en opperste concentratie: "welke wens gaan we doen voor Sam? dan gaan we daar héél hard aan denken terwijl het kaarsje brandt...".
Een extra dikke knuffel, nòg eens zingen, en weer een flashback wanneer ze moe maar voldaan na ons elfjesritueel (ik laat de elfjes altijd muziek komen maken bij het slapengaan, dmv een Koshi, waarover meer in een eerder bericht) als een blok in slaapvalt. Heel zachtjes, gaan liggen, oogjes toe, naar dromenland. Zo keek ik een jaar geleden en nog maanden daarna hoe ze zich even afsloot voor alle (nieuwe) indrukken en als het superschattigste snoezigste baby'tje lag te slapen..
Tijd dan voor mij en mijn echtgenoot om ons even over te geven aan nostalgie. Nog eens het fotoboek van haar geboorte. Nog eens even die momenten proberen in herinnering te brengen. Om dan vast te stellen dat dat toch niet meer helemaal gaat. Het is niet meer een jaar geleden. Het is vandaag. En morgen is morgen. De tijd gaat enkel vooruit...
gelukkige verjaardag Sam!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten